Bakarrik zaude...

Itxi begiak.
Ez pentsatu. Bestela txarrago
izango da.
Ez begiratu inora.
Lasai; bakarrik zaude.
Ez dago inor inguruan.
Ez dizu inork hitz egin.
Ez; ez da alboan jarri.
Hori ez duzu sentitu.
Ez dizu inork eskua eman.
Esku hotzik.
Zuk begiratu aurrera lasai.
Alboan inor ez balego bezala.
Bakarrik bazeunde bezala.
Ez duzu ezer entzuten.
Ez entzun berak esaten dizuna.
Ez entzun.

Baina nora zoaz?
Baina...
Egon geldi. Ez,
ez egin kasurik.
Lasai; entzun.
Piztu argia.
Piztu argia.
Oso ondo. Begiratu
ingurura.
Ez dago.
Ondo da.
Ez itzali argia.
Laga argia piztuta.
Ez dut eta ikusi nahi.

Zergatik ez zinen haserretu?

Gogoratzen dut nola eman didazun jaten.
Nola hartu nauzun besoetan.
Nola maitatu nauzun.
Gogoratzen dut nola haserretzen zinen
nahikoa jaten ez nuenean.
Nola haserretu zinen zure besoetatik
alde egin nuenean.
Nola elkarrekin haserretuta
erakusten genion elkarri,
elkar maite genuela.

Zure mundua erakutsi zenidan.
Nire mundua sortu nuen.
Zuri itxuraz, ez zitzaizun nirea gustatzen.
Zurea ez zelako akaso.
Eta esan egiten zenidan;
behin eta berriz,
entzun nahi ez nuena.
Eta nik erantzun egiten nizun;
behin eta berriz,
sekula entzun ez zenuena.
Eta horrela,
nola elkarrekin haserretuta
erakusten genion elkarri,
elkar maite genuela.

Orain ere hori nahi nuen.
Zu bisitan joan nintzen .
Ikusi zintudan, nahi ez
nuen moduan.
Haserretzen, haserretzen ahalegintzen
nintzen.
Baina ez zenuen erantzuten.
Zurekin haserretu nahi nuen
orain arte bezela
baina ez zen horrela.
Ez zinen nirekin haserretu;
ezin nuen ulertu.

Nola esango dizut maite zaitudala
garrasika ez bada.

Aita beti izan da euskalduna
baina sekula ez bandera zalea.
Amari banderak ere bihotzera iritsi zaizkio,
baina bihotzean gordetzen ikasi zuen.
Ni euskalduna naiz,
eta bihotzetik irteten zaidan indarrarekin
bandera astintzera noa.

Batzuetan gauzak ez dira ondo irteten.
Eta horrelakoetan galduta sentitzen gara.
Eta triste.
Eta negar egiten dugu.
Eta iristen da momentu bat, negarrez gaudela,
eta ez duguna jakiten zergatik egiten dugun negar.
Baina negarrez jarraitzen dugu, begietan
azkurea sentitu arte.

Eta gero lo hartzen dugu, izara busti artean...
eta esnatzen gara berdin-berdin, triste.
Baina behintzat negar eginda.

Horrela egongo zara zu akaso.

Ondo zer gertatuko den, dena nola joango den
jakiteko gogoa izango duzu.
Eta ez duzu ezer jakingo. Nahiko duzu
atzera egitea.
Eta galdetuko diozu zure buruari zergatik.

Horrelakoetan maitia, zuk bakarrik aurkitu behar duzu
bidea. Zuk erabakiko duzu zer egin.
Nora jo, nola.

Baina badakizu, eta gogoratzen dizut,
hemen nagoela.
Besterik ez bada ere, negar egin behar duzunean,
izarak beharrean, nire eskua bustitzeko.
Esan nahi dizudalako belarrira,
nola ez dakidala, baina berriz ere,
itzuliko dela dena berera.

Lasai politt hori...

Ez nago ziur baina...

Uste dut, baina ez nago ziur,
nire ohe azpian munstro bat dagoela.

Entzuna nien nire lagunei txikitan,
uste zutela euren ohe azpian munstro
bat zegoela.
Nire gurasoen etxeko nire oheak,
azpian ez zeukan zulorik.
Han ez zen munstrorik kabitzen.
Ze munstroak lekua behar dute.
Ze, handiak izaten dira, ez?

Beno, ba esaten nuen moduan,
uste dut nire ohe azpian munstro bat dagoela,
baina ez nago ziur.

Nire lagunei galdetuko diet,
ea eurek ikusi zuten munstroa,
ea nolakoa zen.
Ea zer egiten zien, hitz egin ote zuten noizbait
berarekin.

Nire ohe azpikoak ez dit hitz egiten.
Ez du ezer esaten.
Batzuetan gauzak kentzen dizkidala uste dut.
Nik, ohean idazteko ohitura daukat. Eta gero,
sarri, paperak eta boligrafoa lurrean lagatzen ditut;
oheko zuloaren parean.
Baina hurrengo goizean boligrafoa ez da
hor egoten.
Eta beste askotan, goizetan, goiz
esnatzea nahi izaten dudanean,
iratzargailuari ze ordutan esnatu behar nauen
esaten diot, baina
uste dut munstroak gero berarekin berba egiten
duela, ordu horretan jo ez dezan.

Eta uste dut berotzen dituela izarak nahita,
ni ohean goxo-goxo egon nadin,
eta esnatu ez naiten.
Uste dut nahi duela nik eguna ohean pasatzea.
Bere alboan.
Bakarrik sentituko da akaso.

Eta noizean behin, aspertuta egongo delakoan edo,
hor, boligrafoa lagatzen dudan leku berean,
liburu bat lagatzen diot.
Edo gogoko dudan testuren bat.
Edo idatzi dudan poesiaren bat.
Behintzat zeozer izan dezan entretenitzeko.
Igual berak ere idatziko du.
Horretarako kenduko dit boligrafoa.

Bihar edo etzi,
gaua iristean, kandela batekin
ohe azpian sartzea pentsatu dut.
Igual aurkituko dut ohe azpiko
lur guztia poesiaz beteta,
munstroak idatzita.
Ondo legoke.
Gustura irakurriko nuke munstroak idatzitakoa.

Ba igual ohe azpian geratuko naiz lotan
jeisten naizen egun horretan.
Akaso horrela irtengo da nire ondora.
Igual esango dit zerbait.
Edo igual ez du hitz egiten. edo ez daki. edo ez du nahi.

Beno, eske oraindik ez nago ziur
munstro bat dagoen nire ohe azpian.
Baina... uste dut baietz.
Kontatuko dizuet.

merezi duzulako bakarrik eh...

Ondare historikoei pixa egiten diezu harro.

Gurutze santuak erretzen dituzu jende aurrean.

Olibatzat daukazu zure burua,
arbolatik jauzita moduan.

Inon izena "-x" bukatzeko ohitura arraroa daukazu.

Eta zure mandarina alea topatu duzula diozu.

Ni, zure mandarina alearen laguna naiz,

eta uste dut gaur (edo atzo)

25 urte betetzen direla -lehen aldiz-

arbolatik jauzi zinenetik.

Beraz, ZORIONAK!

Ezkutatutakoaren bila

Horrela aurkitu dut gizona.
Arteak sentimendu bereziak sortzen dizkigula sarri entzun dugu.
Dena erakusteak emozioa, interesa apurtzen digula ere esaten da.
Eta askotan interes baten atzetik, den dena ez dakigulako
hasten garela dirudi.
Antzerako zerbait gertatuko zitzaion gure lagunari ere.
Artearen atzaparretan erorita, sentimenduz beteta, ezkutatu zaion horren atzetik hasi da.Topatuko duelakoan, norbaitek erakutsi nahi ez diona.
Interes berezi batekin.

Bagara hamaika

Bat, edo bi, hiru, lau, bost;
hogei, hamabost, berrogeita hamahiru...
Bagara hamaika zenbakiak matematikarako baino
filosofiarako erabiltzen ditugunak. Sarri gainera,
matematika aspaldi alde batera utzi genuenak izan ohi gara.
Arraroa, zorakeria iruditzen zaie askori,
norbaitek, nonbait zenbaki bat ikusi eta irribarre egiten duen une hori.
Ero bati legez begiratzen diote ostera.
Eta zer diharduen galdetu gero.
Orduan azaltzeko ordua iristen zaio, oraindik irribarrea
aurpegitik joan ez zaionean; hasten da azaldu nahian nola
duen halako fijazio berezi bat ikusi berri duen zenbaki horrekin.
Erakutsi nahian gainontzekoei, behin eta berriz azaltzen zaiola
leku batean edo bestean, kale kantoi batean, edo liburu batean,
edo ezagutu berri duen pertsona berezi baten autoko matrikulan,
edo berarentzat garrantzitsua den zerbait gertatu zaion eguneko datan...

Eta orduan are aurpegi arraroagoak jartzen dituzte ingurukoek.

Baina kontua da, nahiz beste guztiek arraro begiratu,
guk jarraitzen dugula irribarre egiten zenbaki horren agerraldi bakoitzean,
eta poliki poliki, denbora aurrera doan heinean,
joaten garela ezagutzen, antzerako zerbait gertatzen zaion jendea.

Zenbaki batek, aurpegia alaitzen dion jendea.
Eta holakoetan ere irribarre egiten dugu.

Lagun artean

Lagun artean dena erraza dela esaten dute batzuk.

Ez dakit den dena erraza den esatera ausartuko nintzatekeen.

Baina ze ostia, gustua ematen du.

Polita da lagun artean sentitzea.

Parean duzunari begiratu, eta jakitzea zerbait duen esateko,

edo zerbaitek arduratzen duen,

edo ez duen nahi prestatu diozun afaria jaterik,

edo muxu eman nahi dizun.

Eta polita da era berean,

zuri lagun batek begiratu, eta beharrik ez izatea,

den dena esateko.

Gai izatea laguna, jakitzeko baduzula zerbait barruan...

jira biraka, barrua nahasten dizuna, eta askatu nahi dizuna.

Eta lagun horrek laguntzea zure barrua askatzen.

Nahasmen hori nola hala ordenatzen.

Edo soilik egotea entzuten, baina zuretzat izatea behar zenuena.

Falta zitzaizun eusteko lekua, eta

bizkarrean bultzadatxoa emango dizuna,

edo edozer kontatzen diharduzula ere, irribarre egingo dizuna.

Lasaituko zaituena,

adarra joko dizuna,

lotsatuko zaituena nahita,

baina beti umilatu gabe...

eta aterako zaituena estuasunetatik,

eta begietara begiratuko dizuna zuzen,

eta lagako dizuna berari begietara begiratzen,

eta eskua emango dizuna,

zurea espero gabe,

eta zuk berari emango diozuna.

Eta badut horietako bat (edo beste)

esaten duena, horrelakoak,

ez direla asko izaten,

baina badirenak,

ez direla nolanahikoak izaten.

Eta egunetik egunera ohartzen naiz,

ez zaiola arrazoirik falta.

Berari erreparatu besterik ez dago...

Udazkeneko berbak

Begiratzen dut Bilbon

dauden zuhaitz gutxi horien ingurura.

Baina ez didate ezer esaten,

ez dute berba egin nahi.

edo nik ez diet entzuten bestela.

Kotxe zarata gehiegi akaso...

Baina entzun dut badela

Euskal Herrian nonbait,

zuhaitzei berba egiten uzten dien leku bat.

Eta niri,

niri zuhaitzek diotena entzuten

ere lagako didan ingurua omen.

Poliki poliki hasten ei dira berbetan.

Uda osoan jakituria handitu ostean,

jaso ostean nahi izan duten dena,

orduan hasten dira zuhaitzak berbetan.

Eta orduan izaten da polita.

Bertara joan, eta esan nahi duten denari, belarriak zabalduta, lurrean etzanda

geratu nahi dut.

Banan bana, berba bat, eta beste bat botatzen didaten bitartean,

denak jasotzera joango naiz.

Basoko lagun hauen berba bereziek, oso-osorik jazten nauten artean,

goitik behera tapatu arte.

Eta gero, etxera itzuliko naiz, berba horiek guztiak, liburu artean sartuta.

Orain ulertzen dut aitak txikia nintzela,

zergatik sartzen zituen udazkenean jauzitako hostoak liburu artean.

Basoko hitzek ere, liburuak behar baitituzte

mantenduko badira.

Beraz, egon hor Iratiko lagunak,

aurten ez bada ere, joango naiz eta hurrengo urtean,

zuen esanak entzutera.

hondarra ere zuria den honetatik...

Ze polita den sentitzea,

hemen,

penintsularen beste puntan,

hankak zeruan ditudala,

txoriak buruan, eta

eskuekin heltzen diodala

estu, fuerte...

esanez harro eta irribarrez baietz

joaterik nahi ez dudan guztiari.

zapaldu nahi dudan horri.

Bakoitzak bere baldosak ditu

Uste dut Bilbon jendeak
norbait duela atzetik.
Norbait, zerbait
euren bila dabilela uste dute.
Gainera beldur direla dirudi.

Ze doaz korrika alde batetik bestera,
eta ez dira inon lasai geratzen.
Erlojuari begiratzeko hartzen duten tarte
horretan ere, hankek aurrera jarraitzen dute.
Gainera arraroa da.
Hauek guztiek gaitasun bat daukate.
Egin ahal dute hori, ingurukoak ohartu gabe.
Esan nahi dut, ez dutela elkar jotzen.

Eske ni hasten naiz pentsatzen,
eta orain ni horrela hasiko banintz,
eurek bezala, azkar, batera eta bestera
,traba egingo nieke.
Esan nahi dut, ez nuela jakingo
nahasmen horretan nire bidea topatzen.

Eurek badakite. Badirudi baldosa bakoitzak
daukala izen bat; ze
badakite non zapaldu,
nondik jo.

Eta horregatik, trabarik ez egitearren,
erabaki dut hemen esertzea.
Egongo naiz eserita hemen
hauetako bakoitza lasaitu artean.
Esan nahi dut euren etxera joan artean.
Ze, etxean ere ez dira horrela ibiliko ezta?
ze pena bestela.
Eta hori orduan.
Ni lasai geratuko naiz, kaleak ere lasaitu artean.

Eta gainera pentsatu dut,
hemendik jaikitzen naizenean,
eta ibiltzen hasi,
nahita, zapalduko ditudala
nire izena ez duten baldosak.

Baina horrela, lasai.
Inori trabarik egin gabe.

gaueko argi ilunetan

Lotsatia zara askotan.
Misterioz beteta begiratzen duzu,
ingurura.
Isilik egotea gustatzen zaizu.
Begiratzea.

Niri zu begiratzea gustatzen zait.
Nola heltzen duzun tragoa.
Nola goxoki laztandu peta.
Nola geratzen zaren pentsatzen.
Nola berba bat, beste bat,
botatzen duzun xuabe.

Niri zu sentitzea gustatzen zait.
Ohera sartzean.
Nola elkartzen garen gau erdian.
Nola heltzen nauzun eskutik.
Nola goxoki laztandu gorputza.
Nola geratzen zaren pentsatzen.

Nola nire ametsetan ez
zaren lotsatia.

Esaidazu ez duzula berriz
Pailazo hitza erabiliko norbait iraintzeko.
eta gero nahi baduzu

esan ez duzula

inor berriz irainduko.

baina ez behintzat

pailazorik mindu nire aurrean.

Atera mingaina!

Ze ondo, esaten diot nire buruari. Ze polita.
Jolasean aritzea.
Pertsonak estimatzen nituela jakinekoa nuen nik lehen ere.

Ezagutzea bat, eta bestea.Hartzea, jasotzea onena.
Gehien gustatzen zaidana bakoitzetik.

Eta horretan nabil. Ahal dudanean,nahi dudan denean, gozatzen.
Sorpresak hartzen, disfrutatzen,irribarre egiten.

Gaur ere mingaina atera nahi diot bizitzari.

Umeen antzera,
berarekin jolastu nahi dudala
ulertu dezan.