Lagun artean

Lagun artean dena erraza dela esaten dute batzuk.

Ez dakit den dena erraza den esatera ausartuko nintzatekeen.

Baina ze ostia, gustua ematen du.

Polita da lagun artean sentitzea.

Parean duzunari begiratu, eta jakitzea zerbait duen esateko,

edo zerbaitek arduratzen duen,

edo ez duen nahi prestatu diozun afaria jaterik,

edo muxu eman nahi dizun.

Eta polita da era berean,

zuri lagun batek begiratu, eta beharrik ez izatea,

den dena esateko.

Gai izatea laguna, jakitzeko baduzula zerbait barruan...

jira biraka, barrua nahasten dizuna, eta askatu nahi dizuna.

Eta lagun horrek laguntzea zure barrua askatzen.

Nahasmen hori nola hala ordenatzen.

Edo soilik egotea entzuten, baina zuretzat izatea behar zenuena.

Falta zitzaizun eusteko lekua, eta

bizkarrean bultzadatxoa emango dizuna,

edo edozer kontatzen diharduzula ere, irribarre egingo dizuna.

Lasaituko zaituena,

adarra joko dizuna,

lotsatuko zaituena nahita,

baina beti umilatu gabe...

eta aterako zaituena estuasunetatik,

eta begietara begiratuko dizuna zuzen,

eta lagako dizuna berari begietara begiratzen,

eta eskua emango dizuna,

zurea espero gabe,

eta zuk berari emango diozuna.

Eta badut horietako bat (edo beste)

esaten duena, horrelakoak,

ez direla asko izaten,

baina badirenak,

ez direla nolanahikoak izaten.

Eta egunetik egunera ohartzen naiz,

ez zaiola arrazoirik falta.

Berari erreparatu besterik ez dago...