lo egiteko eskatu zidan gorputzak.
baina nik dantza egin nahi nuen.

Alderantziz izaten da txarra.
(hemen ere, berandu baino lehen, jarriko ditut atzamarrak dantzan)

Batzuetan suak, ez du erretzeko ezer behar

Uste nuen zela... la noche me confunde.
Ez zuen San Juan gauak, Solstizioak, egun-gau dena delako luzeenak... berezitik asko izan niretzat. Baina tradizioak, lehen-lehen-lehengo tradizioak agindu moduan, sua piztu nuen, eta ondoren, busti nintzen errekan.
Horren da erraza batzuetan zurekin elkartzea. Eta besteetan, horren zail suaren gainetik salto egiten...
Eskerrak behintzat, erreka guztiak ez diren sikatu,
eta urtegi honetan, oparo dagoen ura oraindik;
inork, aterik, zabaldu beharrik gabe.

Lurralde okupatuak

Lurralde okupatuak ez daki zer zen lehen;
ezer ba(ote)zen.
Lurralde okupatuak ez dio iraganari zor,
ez dio fideltasunik eskainiko eskuan.
Lurralde okupatuari inork ez dio esan, etorkizuna badela.
Lurralde okupatuari inork ez dio galdetu, okupatua izan nahi ote zuen.

Lurralde okupatu bat naiz; lehen ez
nintzen.
Ez etorri gogorarazi nahian ezer niri, ez
dizu balioko. Ez dut eskurik gordetzen bizkarrean.
Alferrik begiratuko dut leihotik. Ez da deus ikusten.
Ez daukat erantzunik, galderentzat.

Lurralde okupatu bat naiz;
lehen ezer (ez) nintzen.

Hatoz niregana, aspaldiko.
Azken aldian, azkar doa eta denbora, eguna... antsietate arraro batek okupatu dit gorputza,
presarik ezertarako ez eta,
hala
ere jan beharrak ito nau zurekin gaur, berriz.
Bizi beharrak, bizi nau. Hil arte. Gaur.
Zure beharra ere banuen. Beti gertatzen zait berdin. Bapatean, zu.
Orduan, denak balio du. Zurekin soilik, ni.
Masailak bustitzen zaizkit lehenengo,
umel, lodi, gorri. Zurekin, ni.
Ez da hitzik alferrik, inori ezer esan beharrik, gorputz okupaturik antsietateak.
Soilik zurekin, okupaturik, busti;
ezer azaldu beharrik, ulertu; barik.
Garrasi, oihu, edo isilik. Beste
(behin) zurekin. Busti. Izarak batu arte gurera,
almoada izan arte hirugarren besoa.
Aurpegia zait likats. Barrua lasaitzen doa; beste astindualdi bat betor...
behin bustitzen hasita, musuzapiraino.
Ulertu beharrik ez ezer, azaldu, inori; bizi beharrik ez ezer, bizi, inorentzat.
Ez du behar zentzurik gureak. Horregatik zatoz zu. Deitu gabe.
Etorri, busti, eta joan egiten dakizulako; bota gabe.
Gaurkoz nahikoa da eta, plazer bat izan da.
Hemen duzu, masail bat zuri...
azken malkoa izan da hori.

poesia izan zen

Ez dut hitzik irakurri, entzun; paper batean edo batetik. Ez zaitut belauniko somatu nire aurrean, ez zait prestatutako testurik iritsi belarrietara.
Poetak ez du beti, paper baten beharrik.
Poesia, ez da poltsikora sartu daitekeen paperean kabitzen bakarrik.

"puntatxu bakarrik"

Zain nengoen. Zure kilikilien zain nengoen; nondik etorriko, nongo atea joko, noiz.

Une batez beldurtu naiz. Pentsatu dut ez zela nahikoa izan. Ez zenuela belarrira putzada bat, bizkarrean aupada bat behar. Gehiago zela behar zenuena eta nik irribarrez bidali nizula komeni ez zena. 

Baina poztu egin naiz ikusita batera edo bestera... baina asmatu genuela. Berriketaldi goxo batek ematen duena ez da horrenbeste indarra, baina egunen batean berriz ere indarra izango dugunaren ustea lagatzen du gurekin. Eta bitartean, indar gabe ere aurrera egin dezakegunaren sentsazio hipokrita lagatzen digu eta... nor ez da inoiz hipokrita izan? eta nork ez du inoiz hipokrita izan nahi izan? Eta egun batez autoengainuaren besoetan erori baino... salto egin bere besoetara? eta zer, beti perfektuak behar al du gure niak? beti koherente? beti besteei begirako? beti ispilu garden? 

Ez dizut burla bat eskatzen, keinu bat baino maitia. Ez mingain guztia, nahikoa, bada.. puntatxu bakarrik. Baina atera! eta ez ezkutatu malkoa. Eta egin negar, altu, garrasika, busti kamiseta... eta inork galdetzen badizu zergatik diharduzun negarrez, erantzun: ez dakit, eta zer! Zuk beti al dakizu zergatik egiten duzun barre?

Bat-batean hutsune batek
bete dit barrua.
eta betiko zuloa tapatuta, ez da ezer konpontzen.

Hau zen

Zuretzat zen. Orduko ametsa bihurtu da egi, erdizka bada ere, eta egun argitan.
Jarraitu baietz ametsetan!
http://hankahutsik.blogspot.com/2011/01/merkealdirik-ez-mesedez.html

Betetzetik hustutzera

Behin galdetu nizun, txiki-txikia nintzen egun haietako batean, zergatik zinen batzuetan horren handia eta beste batzuetan berriz, ez zinen ezer.
Esan nahi dut, agertzen zinela nire parera batzuetan eder-eder, potola-potola, beteta bazeunde bezala. Baina gero bapatean hustutzen hasten zinen, eta hustutzen-hustutzen, ezerezean geratu. Begira geratu nintzen, zain, erantzun bat noiz emango. Baina beti bezala, desagertu egin zinen. Oraindik ez dizut erantzunik entzun. Baina berdina egiten jarraitzen duzu eta egun hauetan ere, zuri begira pasa ditut gauak, ezer esango zenidalakoan. Eta uste dut, jaso dudala zure erantzuna. Ondo jaso ere. Beste behin, gora begira tontotuta eduki nauzun horietako batean, bapatean desagertu zara.
Zu bezala nabil ni ere. Tarteka betetzen naiz postaleko argazkietarako adina. Eta ezin izaten dut ezkutatu; lainoen artetik ere, somatzen da beteta nagoela. Baina bapatean... ez naiz ezer.
Eta ez dakit domekak eraginik duen hor, izarrak elkartzen diren nire boikotean, edo nik, eta nik bakarrik daukadan horren errua. Gehiegi betetzearen enpatxoak egiten al dizu zuri ere kalte, amandre potola-eder?
Zuk bederen, badakizu noiz tokatuko zaizun berriz ere ilgora. Niri kalendarioak, ez dit ezer txibatu oraindik.

Begirada bat izan zen

Begirada bat izan zen batu gintuena.
Munduari begiratzeko modu bat.
Munduari nondik begiratzen genion.
Sua piztean, gora begiratzeko ohitura. eta gero behera.
Lotsatiaren begirada.
Kalean, atzera begiratzearena.
Hezkuntzak gure begiak merezi zituenaren ustea.
Gune bati begirada, begirada batean, leku bat gune bilakatu beharra... azpiegitura eta guzti.
Uniforme baten begiradak atera zizkigun malkoak; dei kontinuoek. (eta bost mila begirada hara gora, eta begiak itxi beharra; belarriak isildu beharra)
Trenari begira, trenetik, emandako orduak.
Autoko leihotik parajeak ikustearen plazerra.
Barra bazter batetik botatako horrek denak.
Afari batean, lagun arteko begietatik alde egindako begirada beroak, konfusoak.
Gaztelu baten handitasunetik, begirada bat hirira.
Bi oheren arteko begiradak batu gintuen, ohe bakar batean.
Ez diet begi haiei begiratzeari lagatzen. Baina trena ez da bide erdian geratu, aurrera doa helmugaraino, eta nik barruan jarraitzen dut, kanpora begira.
Begirada bat izan zen batu gintuena... mila begirada geratzen zaizkigu, begira jarraitzeko.

Farolak pizten ez ziren kaleko sotoko kontuak

Ez nuen sinestu nahi. Ondo zihoan dena. Lasai, bere martxan. Baina bapatean, non geunden gogorarazi zigun. Argia joan zen. Musika beltzaren erritmoaren faltan utzi zizkigun belarriak, begiak beltz. Begirada gaiztoek espaloiak zeharkatzen dituzten bazterreko eskailerapean geunden.
Komunera abiatu nintzen, momentuko erokerian, inork berdina egingo ez zuela uste izanda. Konbateak lehen asaltoan salto, ez zen giro; Bronx auzo malapartatuan erreko ziren lehen fusibleak baino ez ziren haiek. Gau osoa genuen aurretik.
Baina komunak bustita eman zidan ongi etorria. Salida de Emergencia, argi berde batek erakutsi zidan non itxi behar nuen atea. Han ez zegoen baina irteerarik. Berandu ibili nintzen. Atzetik atzeman ninduen. Bustita bera ere, fusibleak berorrek erre izan balitu moduan, kalanbre luze baten ostean agertu zitzaidan, energia gaindosiak jota-edo. Orduan bai, orduan ez nuen ezer ulertzen, begiak gor, belarriak mutu... ahorik ezin nuen zabaldu, ondo entzuteko. Ez dakit apenas esan zidan ezer. Badakit egin zidala tira berarengana, gogor... eta nik utzi egin niola egiten nirekin, nahi zuen dena. Esan nion, hartu nazazu, eraman zurekin, atera niregandik, nahi duzun guztia. Horren ordez, bertan geratu ginen, energia-lapurra, eta ni. Eta beste guztiak, argia noiz itzuliko zain, komunetik kanpo. Hurrengo minutuak azkar igaro ziren. Merezi izan zuten. Ez da alperrik joaten argia, denok farolari begira gaudenean. Berdina atzo ere. Bazekien zer egiten zuen. Gero lagunaren albora itzuli nintzen. Ezer pasatu izan ez balitz moduan. Argia itzuli zen, orduan bai... energia gaindosia! Eta begiak itsu berriro.
Baina nik banekien nondik ikusi, begiek ez bazuten itzuli nahi.
Gerora galdetu zidan lagunak:
-Zergatik etorri zara bustita komunetik?
-Norbait ezagutu dut.
-Nor?
-Ezin dizut esan.
-Ez esan. Bera zen. Benetan? Bera zen?
-Bai, bale, bai; Kelly zen. Ez esan inori.
-Eta, zer esan dizu?
-Ezer ere ez.
-Eta zuk, zuk zer esan diozu?
-Nik? gauza asko.

bart gauetik, begiak zabaldu gabe nago oraindik.
Eskerrik asko Kelly, energia gaindosiarengatik!

Merkealdirik ez, mesedez

Lagun batek idatzi du zuetaz guztietaz, zuei idatzi dizue. Nik ezin izan ditut erantzun gabe laga, hitz haiek.

Ez daukat zugan pentsatzen jarri beharrik, zurekin oroitzeko.
Baina begiak itxita egitea gustatzen zait. Horrela, ohean sartuta, egunaren azken ordu horietan... bakarrik gaudela sentitzeko. Ni, eta zu, eta beste zu, eta beste zu ere.
Oroitzen dut goizaldean esnatuta burura etorri zitzaidan ametsa. Zurekin egon nintzen berbetan. Kalean topatu ginen. Harrituta galdetu nizun nolatan zinen hor, kale bazterrean eserita. Erantzun zenidan aspertu egin zinela itzalpean, lagunekin egoteko gogoa zenuela eta paseotxo bat ematera irten zinela. Gaua pasatu genuen elkarrekin, berriketan. Esateko nituen hitz denak esan nizkizun. Kontatu nizun nola nengoen, zenbat botatzen zintudan faltan, eta entzun nizun gustura nola sentitzen zinen zu.
Gero itzultzeko ordua iritsi zitzaizun eta besarkada goxo bat emanda alde egin zenuen berriro. Oraingoan agurtu egin zintudan. Gero arte!
Ez zara lehena izan. Esaten digute ez zarela azkena izango (erakutsi nahi digute astearte goizero). Merkealdirik ez oraingoan zuretzat. Lehen ere ez zinen dendetara asko joatekoa.

Ez dugu hankarik altxatuko lurretik dantza egiteko ez bada, baina ez dugu ahaztuko, zebra biderik ez badago, kotxez betetako karreterara ere irribarrez salto eginez gero, kotxeak geratu egingo direla gu pasatzeko!

merkealdietako txolloak gezurra dira.
garesti ordaindutakoa merke irtetzen da azkenean
erosketa ona egin dugula sinestu, besterik ez dugu.

Ez zaigu loteria tokatuko, baina irabaziko dugu.

Preparatzen ari zela esan zidan... nik sinetsi egin nion... ordutik ez dut bere berri izan. Antza Euskal Herria ez da horren txikia; antza, ez dugu beti izango, Bilbaoooo. Polita izango litzateke, baina hori ez da kontua. Ez da gaurkoa. Ez da bera desagertu (ez dut espero), ez da Bilbao desegin (ez dut bederen igarri), baina zuk alde egin duzu, ihes egin gabe... urrutira.
Eta ez da horrenbeste begietara begiratzen nauzulako beste askok ez bezala, ez da ezagutu nauzulako azken bi-hiru urteotan inork ez bezala, pasa dugulako denbora asko (gehiegi) elkarrekin, ematen dizkidazulako espero gabe, tokatu gabe, bustitzen nauten musuak...
Ez da eskatu didazulako hau idaztea, ez bada idatzi nahi nizulako eskatu gabe. Ez da joan zarelako, ez bada itzuliko zarelako (beste denak bezala).
Tori egin nahi dizudan, egin nahi nizun, egin diezazukedan (tori hori, euskaltzaindia!) omenaldirik osoena. Oso-osorik, hau zuretzat. Ni, nigandik geratzen den dena, eta nire hitzok.
Ezin dizut eskatu ez joateko; itzuliko zarenaren esperoan geratu naiz. (Elkarrekin itxarongo diegu, geratzen diren besteei) Izotzaren jolasean, berriz ronda hasi artean.
Bitartean, musu bakar bat!

tx-tx