"Nahi dudan guztia... nahi dudan gauza bakarra"

Harremanak, lagunak, momentu politak, plazerra, barrea, negarra, egun grisak, zerua, etxea, tabernak, afariak, poteoak, patata tortila, pertsonak, ni, irribarrea ahotik kendu ezina, ilusioa, emozioak, tristura, nostalgia, beldurrak, konpartitzea, hitz egitea, sentimenduak, lotsa, maitasuna, beharra, amets egitea esna, deskantsua, isiltasuna, oihuak, janaria, gizartea, hotza, taldea, begirada sarkorrak, norbanakoa, besarkadak, laztanak, idaztea, konfiantza, baleta, kaletik eskua emanda joatea, ezpain gorriak, ber-elkartzeak, Euskal Herria, sudur gorriak, etxekoak, maitaleak, gau luzeak, lo egin ezina, paseatzea, argazki zaharrak ikustea, momentu txikiak, usainak, abesti bat, argazki berriak ateratzea, mezu polit bat mobilean, email luze bat egun aspergarri batean, lore bat, espero ez nituen hitz batzuk, mila bider ikusitako pelikula, gona motz bat, minik gabeko hilekoa, ilea moztea, iluntzeko bainu bat biluzik itsasoan, limoizko izozkia, malko bat barre algara batean, elurraren zuritasuna, belarrira asperen bat, hozka bat lepoan, kandela baten argia, amamaren bainen purea, lo hartu aurreko azken hitzak, masaje bat, mundua konpontzeko berriketaldi luze bat, neure buruarekin berba egitea, lagunen berri onak, nekea, logurea, indarra, lotsagabekeria, harrotasuna, sinestea.
Ez dut asko gehiago behar. Bizirik bizi naiz.

Barrura sartu didazu

Begiak itxi ditut.
Gehiago ezingo dudalakoan.
Horrela ari zarela, iristen da puntu bat itxi egin behar ditudana.
Goxoki zatoz.
Belarrian somatzen zaitut. Sudurrean...
somatzen zaitut.
Mila hitz esan dizkidazu ahorik zabaldu gabe.
Nik ahoa zabaldu dut.
Hasi zara sartzen.
Ez daukat toperik, gaur ez.
berriz ez dut begirik itxiko. Sartu zaitezen nahi dut.
Zabalik naukazu. Sartu.
Somatzen zaitut. Batera bestera, nire barruan.
Luzatu egin duzu, gogortu... zorrotz.
Barruan somatzen zaitut.
Barruraino sartu zara, sartu didazu
begirada.
Inoiz ez zait begirada bat,
horren barrura sartu.
Eta barre egiten dudala diozu.
Berriz ez dut begirik itxiko.

Maitemintzen nauzue

Bapatean lurra zuritzeraino iritsi zen txingorrak eman zion hasiera. Hemen zinen jada. Nahikoa genuen horrekin. Baina hala ere, ezpainak margotu genituen gorriz, atzoko gauaren marka geratu zedin edo, nonbait, muxuren batean. Sugur gorriak poltsikoan... ez genuen aterkirik behar atzo ere. Dantza ez, salto egin genuen euripean... oihuka, el patriarcado, el patriarcado... txingorraren kulpa ere berak atzo. Baina gu pozik. Ez da triste egoteko eguna. Garrasi egiteko eguna da, bale, ados, ba egin genuen. Ardoz busti genituen ezpainak, txokolatezko pastelez zikindu hortzak... berba goxoz busti belarriak. Neskak, atzo argi geratu zen, gaur agerian geratzen ari da nire hitzetan... maiteminduta naukazue. Hori da dena, esan dut, listo. Maitemintzen nauzue elkarri begiratzen diogun bakoitzean. Horrela, berbeta kulto horrekin, geure teoriak ateratzen hasten garenean... sasi jakintsuen neurrian, la ostia garela sinesten dugunean. Ez al gara, ba? Eta ukitzen zaituztedanean... zuen gorputz erotiko, goxo horiek nire ohean sartuta... zanpatzen nauzuenean zuon kontra, itotzeraino!

Besoa jaso eta argentinarrak bagina (bajina bagina...) moduan hasten garenean nuetra kontxa gora eta nuetra kontxa behera... denak dauka zentzua, zentzugabekeria orok! Eta nire kamararen aurrean jarri, eta Euskadi Irratiko mikroari Laboarenak egiten hasten zarenean, Egigureni esan beharrekoak esaten...
Maite dut elkartu, eta sentitzea mundua geratu egin dela. Ez diola inporta zer ari den gertatzen. Ez dela ezer aldatuko, honek horrela jarraitzen badu! Maite dut gau bat elkarrekin pasa, eta ohean saltoka esnatzea, kantuan, nahiz ardoa buruan kolpeka ari zaidan.
Gustatzen zait horrenbeste zuekin egotea, ez zaidala inporta beste gauza batzuk gaizki joatea. Eta bart esaten genuen moduan... harro esango dugu, norbaitek gaizki joate horretan, popatik eman behar badigu... ez gara arduratuko!
Eman diezagutela popatik, eman! (eurak ez dakite baina) Baselina emanda arrapatuko gaituzte!! Eta nola ez, dantzan!!!

Lagun baten, lagun baten, lagun batzuk...

nire lagun baten, lagun baten, lagun batzuk... eta nire lagun askok ere... denok, orokorrean, arazo larri bat daukagu. Ez gara ohartzen, baina gure inteligentzia gaitasunak egunetik egunera, generazioz generazio gutxituz joan direla diogunean, ez dugu gezurrik esaten.
Garai batean asko genekien, zekiten. Hori beti esaten zuen gure amamak ere. Nik ez nion osorik sinesten, esaten zuenean; ez zekien interneta zer zen. 13 urte nituen. Batzuetan beranduegi ohartzen gara zenbait gauza garrantzitsutaz. Baina ez da hori gaurko gaia.
Kontua da, garai batean asko zekitela. Bazekiten inguruan zutenetik jaten, ingurua zaintzen, ingurua mantentzen, hobetzen... bizirauteko ez ezik, bizirik irauteko. Eta ez naiz baserriko baratza eta ganaduataz ari. Harremanetaz ari naiz, beste behin.
Baina egun ahaztu egin ditugu atzean utzitako baratza eta ganaduarekin batera, beste gauza asko ere. Ez dakit nik daukadan pentsatzeko denbora gehiegi egunean zehar, edo jendeak ez duen batere pentsatzen, baina sarritan uste dut tontoak garela. Bai, hori da hitza. Ton-to-ak!
Ez bagara gai ulertzeko harremanek ematen digutena, ez bagara gai gozatzeko bakoitzarekin, elikatzeko nahi dugun heinean eta baztertzeko merezi ez badigu, ez bagara gai beste gauza askorekin egiten dugun moduan gertaerei aurre hartzeko, hitz egiteko, lantzeko, goxatzeko, nahi duguna esan eta egiteko... albokoari merezi duena eskaintzeko, albokoarengandik nahi duguna jasotzeko...
Orduan, benetan esaten dizuet, ez dakit zertarako gauden hemen. Ez dakit zertarako ikasten dugun, zertarako esnatzen garen egunero, zertarako lo hartzen dugun egunero, hurrengo egunean esnatzeko asmotan.
Ez dut ulertzen beldurrezko pelikulekin beldurtzen ez den jendea. Baina are gutxiago ulertzen dut, beldurrezko pelikulekin beldurtu ez, eta ondoren bere albokoak emango dionarekin beldurtzen dena. Amorratu egiten nau. Zeren beldur zara?
Mesedez, arren, otoi! Emozioen kudeaketa jasangarri bat orain! Emozioen kudeaketa jasangarri baten alde, denok gozatzera, hitz egitera, dantzatzera, ezetz esatera, baietz esatera, horrek entzutera!
Emozioen kudeaketa jasangarri bat orain!
Eta hori iritsi bitartean, jarri bolumena topera eta egin dantza euripean, honek ez du eta geratzeko asmorik!

Behin (bigarrenez)

(Hauxe idatzi duzu.

Eta gustatu zait Kattalin, asko. Hori esan behar dizut beste ezer baino lehen. Baina orain, tori beste hau, eta ohartu zaitez, zuk esaten duzun guztiaren gainetik... ez zaudela ama izatetik, horren urrun.)

Behin, eskuak heldu zizkidan gogor
eta bortizki bultza sofara.

Biluzteko agindu zidan
eta nik egin.
Gainean eseri zen,
biluzik bera ere,
eta hankak ireki zizkidan gogor,
belaunikatu egin zen nire iztarren gainean.
Gogor kolpatu zidan gerria,
bi eskuez.
Bere irribarre urduria ez nuen ulertzen.
Haserre ote zen,
edo agian pozik,
berriz ginelako horretan.

Ura bota zidan bularrera,
eta gero alura.

Nik esan nahi nion,
enuela lubrikazio beharrik,
baina mutututa nengoen,
eztarria handituta.

Eskuak askatu zizkidan,
baina ez mugitzeko agindua eman atzetik.

Eta ulertu nuen urarena orduan,
eskua, esku osoa, ukabila ondoren, sartu baitzidan barrura.

Uste dut une batez hil egin nintzela.
Gero dena, dena odola zen nire aluan.

Eta negarrez somatu zintudan ondoren.
Altxa, eta ez mugitzeko agintzen jarraitu zuen.
Malko artean jantzi zinen
mantso.
Oso mantso.

Atetik eraman zintuela ikusi nuen orduan,
eta ezin nizun ezer ere esan,
ahotsa, borondatea, lapurtu baitzenizkidan ordurako.

Haren azken hitzak entzuten ditut oraindik tarteka,

Barkatuko didazu noizbait.

Eta han geratu nintzen,
biluzik,
mina gailentzen hasi zenean.

Eta ulertu egin nuen orduan,
odolez ulertu,
zer zen barruan nuena,
ulertu egin nuen orduan,
odolez ulertu,
zu ez zinela, sobera nigan.

Barruak hustuta...

euria ari du, euria...
eta saltoka... dantzan aritzeak bustitzen gaitu. Ez dugu aterkirik behar, nahiz euria ari duen, nahiz busti garen, kalean ez dago potzurik.
Ez dugu aterkirik behar, baina jantzi txanoa, etxetik irten aurretik.
Inoiz ezin da jakin noiz sartuko diren lainoak, itsaso aldetik.
Eta behin sartuta, pena geratzen bazara euritan dantza egin gabe, gehiegi bustitzearen beldurrez!

bapatean, urte bete igaro da

Ez dut esango ohartu ez naizenik. Ez dut esango oroitzen ez naizenik. Atzo izan balitz moduan gogoratu dezaket dei hura. Gau hura. Eta ondorengo egunak. Baina hala ere...
zuk ez duzu berdina esango, baina niri azkar pasatu zait urtea. Motz geratu zait. Edo egunak galdu zaizkit, euren bila hasita. Egiteko nituenak egiteke joan da urtea. Ez nizun idatzitakoa bidali. Sobrean sartuta izan nuen, baina ez nizun bidali. Ez dakit zergatik egiten diren horrelako gauzak, baina ez da (nire) lehen aldia. Eta urte osoan oroitu naiz, baina orain bereziki esaten dut, ez nizun bidali. Ez dakit zer idatzi nizun. Baina ziurrenik, gaurko eguna iritsiko zela esaten bukatuko nuen eskutitza.
Iritsi da eguna, eta gaur naiz zuri idazteko kapaza. Urduritasuna izango da.
Bazen ordua, ongi etorri artista!

euripean nator... busti nahian!

Denbora pasatzen da, egunak joan eta etorri egiten dira... eta hemen ezer aldatzen ez dela dionak... gezurra esaten du!
Nik ez daukat gezurretan aritzeko gogorik. Egiak esateko gogoz nabil aspaldion. Pentsatzen dudana esateko gogoz. Irakasle batek esan zidan behin, 16 urte-edo izango nituen orduan, bihotzetik ahora baino, burutik pasata bidali behar nituela hitzak ahora. Ez nion arrazoirik kendu orduan. Gaur ere arrazoia emango nioke hala esango balit. Baina arrazoiak ez du beti balio. Gerrak ere, ez omen zituen arrazoiak hasi. Eta gerran bizi gara, gerrak bizi gaitu, ez ahaztu hori.
Denbora pasatzen da, eta egunak gero eta motzagoak iruditzen zaizkit. Gero eta barre gehiago egiten dut. Gero eta negar gehiago egiten dut. Gero eta salto gehiago egiten dut. Gero eta korrika gehiago egiten dut (behingoz puntuala izateko hartu dudan konpromezu horregatik akaso). Baina gaur, euria egin du, txingorrak jo dit burua gogor, eta ez dut korrikarik egin. Trena galtzear egon naiz, baina ez dut korrikarik egin. Barre egin dut, goitik behera busti naizela ikusi dudanean negargurea ere sentitu dudan arren. Barre algaraka hasi naiz neu bakarrik, bilboko autobus bat paretik pasa eta praka guztia zipriztinez bete didanean. Txingorra ilean kateatu zaidanean. Ia-ia labainduta lurrera erori naizenean.
Eguraldi honek, barregurea eragin dit gaur. Eta polita da hori.
Pena bakarra daukat. Pelikulako eszena bizi nahi dut. Badugu eszenatokia. 3, 2, 1, HASI.
Euripean ikusi zaitut. Ikusi nauzu. Aterkia lurrera bota dugu. Ni baleta dantzatzen hasi naiz. Barrezka nago, kalean entzuten da nire barrea. Zurea ere orain. Besotik heldu, eta batera egin dugu salto gora, gora. Une batez, eskuekin zerua ukituko bagenu bezala igo ditugu besoak. Gora begira, aurpegia busti digu euriak.
Ez da busti den gauza bakarra.