2009-01-30
Literato maitea
Maite zaitut Saizarbitoria!
Maite zaitut Urretabizkaia!
Maite zaitut Beauvoir!
Maite zaituztet guztiak, gau eder honengatik. Eta hemendik aurrera, zuetaz jakin dudanarekin, zuen liburu artean murgilduta pasauko ditudan guztiegatik!
Baina orain, zatozte niregana, goxo-goxo, emeki emeki... atoz Jean Paul eta esan noiz idatzi zenuen, idatzi zenuena, eta zergatik, zertarako...
Hurbildu Ramon, eta kontaidazu, ehun metroen ibilbidea, nondik norakoa... egunero hasten bada ere, bihar hasi, eta bukatuko delako, nire azterketa.
Gerturatu Arantxa... nire albora, eta esaidazu Panpox, zer zen, buruan zenuena, ze urte zen, eta zein, ze idazle zenuen inguruan... esaidazu bihar, arratseko 15:30etan... azterketa egitera esertzen naizenean.
Eta zurekin Simone... zurekin arituko naiz gero ere, azterketa ostean, azaldu behar dizkidazu eta, pare bat kontu... pare bat sekretutxo... ezagutu nahi zaitut eta hobeto... ulertzen duzu ezta?
bada, egongo gara hurrengo batean, denok, Pariseko kafe batean, te gorri bat mahai gainean, zigarroa eskuan... mundua konpondu, mundua hobetu... edo munduaz ahazteko.
Baina orain, arren, otoi dagizuet, zatozte nire ondora bihar, gaur ni gerturatu naizen bezala, eta xuxurlatu belarrira, egin duzuen guztia. Zergatik zareten horren ohorezko, zergatik horren ezagun, ezen nire paper zurietan ditudan zuen izenak idatziak.
Azaldu egidazue guztia, nik, paper zuri horretan, txukun idatzi dezadan.
Amen.
2009-01-26
Azterketen zikloia
Ezin dut argi gabe geratu. Beste une batean, nahiko nuke eskusa bat, ikasi ez izateko.
Baina orain, eskusa beharrik ez daukat. Bestela ere, nahikoa larri nabil eta, egin behar dudan dena egiten.
Eskerrak, badela, -beste gauza batzuen artean- egun hauek alaitzeko balio digun kanta eder hau. (Pisuan inkilina bezala dugun laguna eta ni korto bat prestatzen gabiltza, kanta honekin)
Entzun, gustatuko zaizue eta.
Beste gaupasa baten kronika bat?
Baina gaur, ez gaude umoreko; eta benetan, benetan zuek umoreko bazaudete,
gure hitzek des-umoretu egingo zintuzkete.
Hortaz, zuen hobe beharrez, ez dugu kronikarik idatziko.
Soilik hitz hauek, gure dekadentzia pertsonalaren arrastoa, gera dadin, hemen...
gure arimak (neuronekin batera) guztiz desagertu aurretik.
Bihar, esnatuko garelakoan, (gaur, lo hartuko dugulakoan)
agurtzen gara, gaupasera, ikasle finak.
Baina oraindik, ez goaz lotara.
Oraindik ordea, gaua luze zaigu.
Eta egunak eskaintzen dizkigun 24 orduak, motz.
2009-01-25
Le Petite Mort(al)
eta esango dizut... petit morte, petit morte...
eta esango dizut... petit morte, petit morte...
eta esango dizut... petit morte, petit morte...
Ez neukala ezer, ez nintzela ezer, ezen ikasle bat, bizi zena, bizitzen...jakin gabe, bizitzan....
zer egin baino, zer "izan" nahi zuen...
Bada orain bai, badaukat proyecto de vida horretan...badaukat zer izan bat.
Berriz ere... Petit morte... Petit morte... Petit morte...
Petit morte-rekin, amesetan egiten duen, erromantiko bat baino ez naiz.
2009-01-22
"Igul, egosinbat faltako ako"...
Kosta podea ere jarri du nonbaiten... galtzen bada,
raptatzen badute... topatu dezaten!
Bitartean, jarraituko du kopito de hieloak edaten...
Ostabere-ostabere....
Badakizue... beste behin ere... decadencia personal!!!
Pero siempre... con recogido andaluz!!!
Gaur motzagoa izango naiz...
atzo pasatu egin nintzela batek baino gehiagok esan dit eta.
Eta horretaz gain, gure irakasle maiteak biharko beste azterketa bat jarri digulako (guk eskatuta) eta gure uste apalean...(jejeje) benetan garbi esanda puteatzera joango delako.
Beraz, ez daukagu denborarik galtzeko. Ikasteko ordua da.
2009-01-21
Biaramun baten kronika
Kontua da, azken aldiz hemen idatzi nuenetik, ohera joan eta kostatu zitzaidala lo hartzen.
Lehenago bezala, ohean bertan ere kafeak, teak, zigarroek, urduritasunak... denak izan zuen bere txokoa. Baina kostata, baina hartu (ge)nuen lo. Gaur goizean, pentsatu baino beranduago, nahi baino lehenago, eta batez ere, batez ere, behar baino lehenago esnatu gara.
Gaupasa baten osteko, biaramundun egunik gogorrena aurretik genuen. Hasi da.
(ni) Dutxatu, eta zela edo hala, jantzi ditugu arropak Ainara eta biok. Kotxean igo gara Unibertsitatera, nik lo hartu aurretik, albokoari atzo ikasitako dena errepikatzen nion bitartean.
Urduri geunden. Oso. Eta nekatuta... LO.
Nik, azterketa egin eta hamaika eta erdietarako bukatu eta etxera (ohera) joatea baino ez nuen nahi.
Iritsi gara fakultatera. Sartu gara barrura. Eta zergatik ez, okurritu zaio lagun bati, galdetzea harreran egoten den idazkariari, noiz, non den azterketa. (eta pentsatuko duzue... ze zentzu duen azterketa egunean bertan (goizean) galdera honek ezta? Ados, ez du batere zentzurik)
Orduan jakin dugu, azterketa ez zela 9:15etan baizik eta 11:15etan. (eta gu pentsa noiz esnatuta geunden!!)
Baina beno, animoak gora! Gora bihotzak! eta gosaltzera. Zergatik ez, hasi daigun "ondo" eguna...
Kafetegian, apunteak eskuan genituela pasa ditugu falta zitzaizkigun 3 orduak.
Ikasten geundelakoan... apunteak soltatu dituenik ere egon da, baina ez ditugu gugandik urrundu... Baina nik bederen, ez diet denei pasada bat baino gehiago eman.
Alperrik ez. Aspertuta geunden. Bukatzea zen nahi genuena. Bukatzea, eta LOtara joatea.
Bada... iritsi da, orain bai.
-11:15
Azterketa-gela zabalik aurkitu dugu (kopiatu, etabarrak egingo zituztenen zorionerako...). Korrika batean sartu gara gelara. Ume txikiak eskolara bidean joaten diren moduan, oraindik irakaslea ikusteak pozten dituelarik... oraindik euren ikasgelak politak direla...
Norberak bere lekua hartu du. Prest dugu dena, egin beharrekoa egiteko.
Irakaslea bakarrik falta da.
-11:30
Ze ordu da? galdetzen dio jendeak albokoari. Urduritasunak ez gaitu oraindik abandonatu. Gurekin jarraitzen du, inoiz baino gertuago. Hastea nahi dugu. Hasi dadila festa, joan gaitezen denok etxera behingoz me-se-dez!!
-11:45
Haserre dago atzekoa. "Bada ordua" dio, erlojuari begira. Ni ere ez nago gustura. Non dago denok espero dugun hori?
Hasi dira lehen hitzak...lehen pozoi printzak... Irakaslea ordu erdi berandutuz gero gerta daitekeena... eta "aprobao general!" esan du batek bat-batean. Akabo...
-12:00
Iritsi da espero genuen ordua. Pasa da soberan ordua erdia... Eta orain zer? Baliteke? horrela izango ote da? "Aprobao general"?....
Denon izenak idazten hasi gara. Dekanotzara joango gara... galdetu egingo dugu...
........
-12:08
"Kaixo, egunon" esanez sartu da. Ezer pasako ez balitz moduan. Dena ondo balego bezala. Akaso beste ordu batean biziko da hau. Baina klaseak prest zuen atakea. Ordezkaria zain zeukan klase erdi-erdian... normalean berarena izan ohi den leku pribilegiatu horretan... ikasleon ordezkaria.
Lasai-lasai, baina arnasa hartzeko alperrik geratu gabe azaldu dio egoera...
eta hasi da guda! (eta nik nahi nuen bakarra, azterketa egin eta etxera (ohera) joatea zen)
Baina akabo, haserretu gaitu. Zer uste du ba honek! Eta ez da pasako, eta ez da pasako, eta ez da pasatu. Ikasleon eskubideek irabazi dutela esan dut nik.... irakasle autoritarioek galdu dutela horrekin batera.... (eta gero, gero etorriko dira komeriak)
Luze jo dezake honek... irakaslearekin izandako eztabaida guztiak.... dekanotzan nola bukatu dugun....
Baina laburpen modura balio dezakeelako, eta gainera, gure idazkaria benetan ona eta txukuna izan denez, testu ona delako, zuzenean Dekanotzan aurkeztu dugun testua jartzen dizuet...
Aupa gu! behera eskirolak...
Eta orain bai, ura eta berakatza, baina beti bi obarixokin...
Amak esan didan moduan... 10a ateratzeko ikasi beharko da, ondoren 5a akaso jasotzeko!
(edo akaso, pasatuko zaio irakasleari ere, sartu zaion amorrazio hori...agian, apika...jeje...)
Urtarrilaren 21ean, Ikus-entzunezko informazioaren teknologia asignaturaren azterketan emandako gertakarien aurrean, ondorengoa adierazi nahi dugu Kazetaritza Lizentziaturako 3.mailako 31.taldeko hainbat ikaslek:
1.- Azterketa ordua goizeko 11:15etan zegoen zehaztuta. Horren beharrean, asignatura ematen duen irakaslea, X X X jauna, 12:08an heldu da klasera, hau da, zehaztutako ordutik 53 minutura.
2.- Horren aurrean, ikasleok, horrelako atzerapenik arautzen duen estatuturik existitzen den galdetu diogu X jaunari. Horretaz gain, horrelakorik existitzen den konprobatzeko tartea eskatu diogu, fakultateko Dekanotzan galdetzeko tartea ematea hain zuzen ere. Eskakizun hori ukatu egin digu.
3.- Irakasleak, gure eskakizuna ukatzearekin batera, azterketa moldatzeko hautua hartu du. Azterketa egiteko denbora murriztua zegoela argudiatuta, klasean adostutako azterketarako edukien hitzarmena unilateralki apurtu du. Era horretan, adostuta genituen bi galdera ez ditu azterketan jarri. Esan beharra daukagu, bera dela azterketa-denbora murriztearen erantzule bakarra, eta era horretan, azterketa denbora berrira moldatzea ongi ikusten badugu ere, ez da bidezkoa berak edukietan hartutako hitzarmena era horretan apurtzea.
4.- Honekin batera, horrelako gertakizunen inguruan zehaztutako araurik ez egotea salatu nahi dugu. Izan ere, Ikasleok azterketa batera berandu agertzean proba hori egiteko eskubidea galdu dezakegu, baina irakaslearen atzerapenak ez du zigorrik jasaten. Pertsona bakar baten jarrera -berandu heltzea guztiz justifikatua egon badaiteke ere- ezin ditu era horretan baldintzatu hainbeste pertsonen egunerokotasuneko lanak eta bestelako konpromisoak.
5.- Honegatik guztiagatik, irakasleak ikasleen beharretara eta ordutegira moldatuko den azterketa berri bat edo behar beste ipini ditzan exijitzen dugu. Horrekin batera, aurrez edukietan adostutako hitzarmena bete dezan ere exijitzen dugu, bere atzerapenaren erantzule ez garelako azterketara asmo onez aurkeztu garen ikaslek.
Gure eskakizunak kontuan hartuak izango direlakoan, agur bero bat.
Gaupasa baten kronika
Non zaudete gehien behar zaituztedanean?
Non!!
Orain iheska zoazte, zuen lagun izan naizen neroni, bizkarra emanez.
Joan zaiteztela popatik hartzera, neurona madarikatuak!
Eta ez itzuli! Zuek gabe ere, pozik biziko naiz eta!
Sin saber, sin sabiduria, baina beti pozik!
2009-01-20
Kaleak
Kaleak maite dituenik bada. Horrelakoak asko direla esatera ere ausartuko nitzateke.
Baina horrenbeste ote dira, kaleek eurek, maite dituzten indibiduoak?
Halako bat topatu nuen orain denbora bat, Granadako kaleetan barrena (han, pentsatzen hasita bat baino gehiago ere topatu nituela esango dizuet).
Kalea zuen bizileku... bere leku. Iritsi nintzen egunean aurkitu nuen leku berean agurtu nuen joatean. Eta apostu egingo nuke, bertan jarraitzen duela oraindik ere.
Txoriak ez du eta, bere kabia horren azkar lagatzen...
Putre zikin batek apurtzen ez badio behintzat...
Zenbat?
Edo hori esan zuen behin, norbaitek...
nire gorputzak...
Izan ere, krisiak...krisiak eragin egiten du.
Krisiak... horren da txarra, horren da gaiztoa krisia...
pentsatzen jartzen gaituela guztiok.
Batzuek, (batzuetan) kapitalismoa dudan jartzen hasten dira...
Ni... nik soilik krisia gainditu baino ez dut nahi.
zenbat balio duen, nire gorputzak.
San Frantziskon, denontzako lekua, egongo delakoan...
2009-01-19
Boikot a la vista
Inor larritu aurretik, blog honetan hurrengo egunetan gerta daitekeen edozein desastre naturalen aurrean, jakinaren gainean izan nahi zaituztedanez, hona hemen pare bat kontu.
Azken egunetan nire kloaka txiki honetako bisitari bakarra izan den lagun maiteak, (eta beste batean aztertuko dugu zergatik beste denok ez duzuen hemen arrastorik uzten...) beno, ba lagun maite eta agurgarri honek, sekretu txiki bat gorde du gaur artean.
Sei hilabeterako Mexikora doanez, aurretik egindako denarekin apurtu, eta denok ahaztuko garelakoan dago koitadua. Gaurko egunez mundua bukatuko balitz moduan. Hemendik aurrera, guk leku berdinean jarraituko dugula ahaztu baitzaio. Eta hortaz, edozein sekretu kontatzen hasi zait. Kontua da, nik, (bai, tamalez, baina...) hemen jarraituko dudala, eta hortaz, sekretu hori aireratu nahi izan dudala.
Sekretua jada horren sekretu ez denez, jakin, lagun politt hau, Sin Tetas No Hay Paraiso telesail txatxu horren fan txolin horietako bat izan dela. Nik, bere sekretutxoa lau haizetara zabaldu dudanez, nire kloakatxoa hankaz gora jartzearekin mehatxatu nau.
(eta kontuan izan, idazten duen bakarra bera izanik, horretarako gaitasunik ez zaiola falta)
Hortaz, hurrengo egunetan gertatzen denaren ardura guztia berarena, eta soilik berarena dela esateko idazten dizuet. Ez naiz gertatu daitekeenaren arduraduna.
Egunak aurrera joan hala, hau nola doan ikusita, eta beharrezkoak ikusten baditut, eskuragarri izan ohi diren orri horiek zintzilatuko ditut, edozein kexa helarazi nahi baduzue edo.
Baina errepikatzen dizuet, nik ez naizela ezerren kargu egingo.
Ondo izan. Eta kontuz, ez sartu edozein ordenagailutatik nire blogera, edo virusez betetzeko arriskuan izango zarete.
2009-01-16
Kloaka honetatik
Arratoi bat izan nahi dut, kloaka batean...
Eta alboan izan bat, kantatuko didana....
“Mi ratita presumida...” Barricadarena bailitzan, baina light, light, light...
Gitarra eta armonika hartuko ditut nik ere egun batean...
eta orduan, arratoiena izango da hiria.
Panteoi bilakatuko ditugu alkantarilak, bizidun intelektualen panteoi.
Eta tabernak, kaleak, antzoki eta udaletxeak izango dira... gure kloaka!
Gure herri, hirigune...
Eta marihuanak uzten didan abagunearen ostean... nire alkantarilara itzuliko naiz,
arratoi artera, goxo-goxo... kaleko zikinak jan ostean.
7 katuri, ihes egin eta gero.
Me-en-can-ta!
Esnatzean barre egitea gustatzen zait.
Esnatzean, barre egiteko arrazoiak izatea gustatzen zait.
Eta horrela esnatu naiz gaur. Pozik. Alai. Gustura. Lasai. Ondo.
Zergatik? nahi dudalako.
Eta lehengo egunean egin nahi nuena lagun horri aitortu ostean,
eta hortaz onartzean, (autoengainu, autorreprimitze, eta autokontrol gabe)
orain egin egin dudalako, nahi nuena.
Eta badakizu zer? Ez diot, egin dudanari, bainarik ikusten.
Akaso, horregatik egongo naiz pozik.
Akaso, horregatik esaten dut, lasai, gustura, alai eta pozik:
Me-en-can-ta!!!
Gaur, ez daukat ezer gehiago esateko.
Musu bat, nahi duenarentzat.
2009-01-15
Querida Guatemala...
Lagun batzuk (orain bertan nazka ematen didaten lagun batzuk)
Mexikora doaz 5 bat hilabete ingururako. Eta jakin, 5 hilabete horien ostean itzuliko diren edo ez.
Nazka ematen didatela aipatu dizut. Eta hala da.
Enbidia baino ez! esango lirake batek, baina nik, nik nazka sentitzen dut.
Guatemalarutz joateko konbenzitu nahian pasa ditut egun hauek. Behin bertan egonda,
paradisua ezagutu gabe ezin direla itzuli esan eta esan nabil...
Eta hau esaten diedan bitartean, aspaldiko partez, hilabete eta erdi hura daukat gogoan inoiz baino gehiago. Han ezagututako lagunak, lekuak, pertsonak, (eta pertsona deitzea merezi ez duten horiek), giroa, paisaia, etxeak, frijolak, cilantroa (hau bai, nazkagarria benetan...), eskola, etxea, familia, beherakoa (ez pentsa, hau ez dut gehiegi faltan botatzen), bertako jatekoa, El Remateko igerilekua, eta euria egiten zueneko kaleetako potzuak, eta merkatu bat, eta beste bat, eta beste bat, eta beste bat.... etortzen zaizkit burura.
Eta Guatemalak berak dituen kolore guzti horiez margotzen zait barrena.
Eta besterik ez bada ere, han ez banago ere, hauek egongo direnaren esperantzan, koloretan bizi naiz.
Bertan ezagututako koloreekin, nire mundua margotzen jarraituko dut, berriz, hara itzuli artean.
2009-01-14
kontrolatzearen reprimitzea
Zenbat lagun dituzu inoiz esan dizutenak,
“nahi dut baina…”?
Eta zenbat lagun dituzu nahi dut baina hori esan ostean,
nahi zutena egiten amaitu dutenak?
Nik neuk, mordoxka bat. Izenak ere esango nizkizuke, baina badakizu,
nahi zutenez, baina bazenez, baina bat, ez dut izenik emango.
Auto kontrola, auto-reprimitzea bilakatzen dela esaten dugu sarri.
Eta reprimitzea, ez dela ona.
Baina bada, reprimitzea, auto-reprimitzea baino txarragorik.
Auto-engañatzea deitzen diot nik.
Ingurukoei zerbait esateak, gure buruan jira eta buelta dabilen
edozer gauza ahotik irten eta norbaitekin konpartitzeak, onarpea ekartzen dio norberari.
Zerbait gaizki egin dugula jakin, eta hori esateak, ekartzen digu benetan gaizki egin dugula onartzea.
Eta era berean, uste dugu, albokoari egin nahi duguna aitortu, eta horrek daukan alde “txarra” onartzen badiogu, nolabaiteko zilegitasun bat lortzen dugula.
Esan baitugu, onartu baitugu, egin nahi duguna egitea, badakigula gaizki dagoela. Albokoari, egin nahi duguna egingo ez dugula, edo behintzat, izatez egin nahi ez dugula sinestuarazi nahi izaten diogu.
Horrela, nahi genuena egindakoan, eta alboko hura, kontu eske datorkigunean, leporatu behar digun hori, aurreko egunean guk geuk esandakoa izango da, eta hortaz, ez du, guri leporatzeko ezer berririk izango.
Eta hala, une batez, edo gehiagoz, gu geu sinestera iritsiko gara, egin dugun hori, ez dugula nahi genuelako egin, barrutik irten zaigulako baizik.
Izan ere, guk, onartu genuen lehenago, egin nahi genuen hori, ez zegoela ondo.
Bazuela, baina bat.
Eta horrela jarraituko dugu, ez reprimitzearren, geure burua kontrolatzen ez dugun bitartean.
2009-01-12
Hankahutsik berriro
Hortaz, korrika ere hasi gabe, baina berriro inon geratu gabe noan aurrera, hankak izozterik ere ez dut eta nahi.
Musu bat,
Aspaldi zapaldu ez zaitudan, lur maitea.