Lotsatu egingo nintzateke zu banintz. Pentsatzen jarri naiz, eta benetan. Aurpegia gorrituko litzaidake. Burumakur geratu, esan berriagatik. Baina zuk kontrakoa egin duzu.
Esan egin duzu, gustura jarraitu duzu, eta oraindik ere harro jarraitu duzu gure inguruan, barrezka, guri begira.
Maite dudanari barre egin diozu nire aurrean.
Ezer balioko ez balu bezala zuzendu zara, edozer esanez, edozelan.
Mespretxuz jardun diozu berari, eta ondorioz niri. Laguna dudalako. Txikitatik ezagutzen dudalako izango da akaso. Ezagutu nuenetik alboan izan dudalako. Lagundu izan didalako. Erakutsi didalako beste gauza asko, berarengandik, etxekotik haratago daudenak, gustatu zaizkidanak. Egunero eragiten didalako irribarre txiki bat edo beste. Egiten dizkidalako kilimak mingainean; belarrietan. Berarekin bizi naizelako…eta bizi nahi dudalako.
Horregatik. Lotsatu egingo nintzateke zu banintz. Ni banintz, bizi zaren lekuan bizita bera ezagutzerik nahi izango ez banu. Lotsatu egingo nintzateke norbaitek bere laguntzaz zerbait esan nahi izan eta mespretxatuko banu. Lotsatu barre egingo banio halako miresmena merezi duenari.
Horregatik lotsatu naiz zure partez, gaur, zuri zerbait euskaraz galdetu, eta alemanez erantzun didazunean. Jarraitu duzunean alemanez, nik ezer ez ulertuta, segi duzunean frantsesez, harro-harro.
Mespretxatu duzulako nik maite dudana. Euskara ez erabiltzearen lotsagabekeriaz lotsatuko bazina behintzat, lotsagabe halakoa.