betaurrekoetatik

Azken aldian, betaurrekoak jantzi dituzte nire begiek bizitzari begiratzeko.
Betaurrekoekin, uste ala ez, (eta egunero goizean-goiz etxeko zapatilak jantzi aurretik betaurrekoak jazten dituztenei horrela gertatuko ez bazaie ere) nik neuk geldoago ikusten, begiratzen dut guztia.
Noizean behin, betaurrekoak erori ere egiten zaizkit, sudurretik behera doan txirristada horretan, labainduaz. Eta horrelakoetan, astia hartzen dut, poliki-poliki betaurrekoak beren lekura itzultzeko.
Beste batzuetan, zikindu egiten zaizkit; atzamar lodiegiek, ("baldarregiek" esan beharko nuke akaso) euren markak uzten dituztelako.
Edo irakurtzen eta bazkaria egiten baldin banago, makarroien lapikoari tapa kentzen diodanean, lurrundu egiten zaizkit betaurrekoak, eta begiak. Eta ez ditut garbitzen. Berriz ere, lurruna kendu arte itxaroten dut. Lasai, begiek ikusten jarraitu nahi duten arte.

Horrelaxe egin dut bizitzarekin ere. Poliki begiratzen diot, azkar batean begien (betaurrekoen) aurretik pasatzen den guztiari. Eta horretaz ohartu naiz. Azkarregi igarotzen dela bizitza nire betaurrekoen paretik.
Baina ez dut horregatik betaurrekorik kenduko. Alderantziz, betaurrekoak jantzita jarraituko dut. Poliki begiratzen, azkar igarotzen den orori.
Aspertu naiz eta, presaka, dena ikusi, onartu, asimilatu, eta ulertzeaz.

Oraingoan hortaz, betaurrekoekin, eta hankahutsik... begiak hutsik geratu ez daitezen.

Lagun batek dioenari...

Lagun batek idatzi du, hemen...
Desconfía de aquellos que te enseñan lista de nombres, formulas y fechas, y que siempre repiten modelos de cultura que son la triste herencia que aborreces.

NO APRENDAS SÓLO COSAS piensa en ellas y construye a tu antojo situaciones e imágenes que rompan la barrera que aseguran existe entre la realidad y la utopía:
vive un mundo cóncavo y vacío,
juzga cómo sería una selva quemada,
detén el oleaje en las rompientes,
tiñe de rojo el mar,
sigue a unas paralelas hasta que te devuelvan
el punto de partida,
coloca el horizonte en vertical,
haz aullar a un desierto,
familiarizate con la locura.
Después sal a la calle y observa: Es la mejor escuela de tu vida.
J.A. Goytisolo

Eta erantzun diot...
"Familiarízate con la locura" idazten du(zu). Bada, galdetuko nizuke, zer den "locura" hori...ezen gure eguneroko pentsamenduen egitea ez bada.
Zoro deitzen diogu, guk egin nahi duguna, egiten duenari...
zorotzat hartzen dugu, guri egunero, uneoro burutik pasatzen zaizkigun horiek esaten dituena.
Zorokeriatzat daukagu, inork bere baitan sortu duen mundu hori. (ez bada gurea)

"Veronica decide morir" Paulo Coelhoren liburua irakurri berri dut, eta ez nuke isildu nahi, gogoratu gabe, bertan irakurritakoa. Kontatu baitio Zedkak Veronicari, -zoroetxeko jardinean- erresuma batean gertatutakoa. Erresumako pertsona guztiak, droga, pozoi edo dena delako batekin (ez baitut oroitzen zer zen zehazki, baina denek ere eragin berdina izan ohi dute) ezohiko jarrera izaten hasi ziren egun (eguzkitsu eta eder) batean. Erresumako errege eta "bere erregina" baino ez ziren "sano" geratu. Erregek, hasiera batean denak "zoratu" zirela uste izan zuen. -Edonork egingo genukeen moduan- Baina erresumako gainontzekoekin tarte bat igarotzea nahikoa izan zuen, uste izateko, bera zela zoratu zena. (eta berak -eta "bere erreginak"- ere drogatzen bukatu zuten)
Zororik ez baita izango, "normalik" ez dagoen bitartean.
Eta alderantziz, ez da "normalik" izango, zororik ez dagoen bitarten.
Eta bitartean... guk, lastimaz begiratuko diegu, Santa Agedan, pozik, lasai, gustura bizi direnei. Gu, "normalak" garelakoan...
Baina ez gara egongo, pozik, lasai, gustura...

Hasi gaitezen bada, diozu(e)n moduan, "familiarizandonos con la locura"...

Kafe hondar artean...

denak jarraitzen du berdin, baina ez da berdina, kafe hondar artean...
beste ile haiek falta dira, hondarrak hagin artean trabatuaz ere, kafea gustura hartzeko. Goizaldeko ordu bi eta erdietan tokatu zait bigarren, hirugarren kafea.
Eta soberan daukat oraindik, bakarra naiz eta, orain, goizaldeko ordu txikietan, kafea hartzen duena. Eta niri, ez dit dardararik sortzen. Dudan nago, ez ote didan, gutxiegi eragiten... ez ote nauen, ordenagailuaren gainean, loak hartuko...
Ez ote da horrela izango!
Baina ez da ez, erraza izango... eguna tontokeriak egiten pasatzen zuena, urruti dago. Tontokeriei jarraituaz, ondo pasatzen zuena, lotan aspaldi.
Eta hemen ni, tonta-tonta... eskerrak, pareko etxeko argiak, "piztuta" jarraitzen duen, eta hortaz, bakar-bakarrik ere ez nagoen...

Badoa burua berriz ere, apunteetara...
gero arte. Gaupasa baten,
kronika baten,
hasiera dela, esango nuke... baina isilean esango dut, lehenago bukatzeko esperantza, ez da eta, sekula galtzen!

Zergatik?

Gorputza poesiaz betirik dugunean! ...
"Zergatik iluntzen gara egun eguzkitsuetan?
Zergatik usteltzen gara, gure bihotzak taupadaka
jarraitzen duenean..
Zergatik ezkutatzen gara lotsarik ez
dugunean.

Zergatik beti ibiltzen gara
zergatiaren
zergatiaren
bila..."

Berriro galdetzen dizut.
Zegatik isiltzen gara...
gorputza poesiaz betirik dugunean!
-eta hitz egiten dugu, egoerak, poesiarik ere, merezi ez duenean...-
Alderantziz gabiltza...
Gauez bizi naizelako izango da akaso...dena alderantziz egiten dudala...
edo gauez esna mantentzen nauten lan hauen erruz bestela.

Baina bada zerbait. Galdezka jarraituko dut, zergatik,
ez.

Ez betitxik, baina bai betirako... (Gero arte) lagun!

Bazuaz... a volar, unidos, perdidos... ta zeru urdina ikutzera. Nahi duzulako, ta porque tú lo vales! Que coño! (el tuyo...)
eta umezurtz lagatzen nozu, baina gurasuak galdu biharrian, lagun haundi bat galdu baneu bezela.
Erderaz, askorik ez dakizu. Baina moldatuko zara. Aduanan behintzat ez dot uste arazorik eukiko dozunik. Ondo entrenauta bialdu zaitxugu behintzat.
Ta bestela, badakizu, atara hor lepuan katiauta daruazun medalla hori, eta ia ulertzen daben.
Berritxuko plazatik atara eta Mexikora zuazela esaten dozu. Eta holaxe izango da igual. Baina gauza bat eukizu klaru. Berbetan ulertzen ez bazaitxue ere, zela edo hala, segitxuan konturatuko diala zelako tipa ona zaran. Beste danok enkantatzen gaitxuzun moduan eingozu eta horkuekin ere!
Zeozer politxa idaztia nahi nizun. Edo originala.... barregarrixa...
Baina konturatu naiz, ke pa eso ya estas tu! Ta gañera, politxa, originala eta barregarrixa.. badaruazu gure etxeko frigorifikuan zatitxo bat, eta hortik nahikua daka horrek.



A tu vera, a tu vera ibili zaitxez, con tus locas corduras, Soda shop-etan sartu be.
Disfrutau bizi dozun gauza txiki bakoitza. Balorau momentuan bertan, edo konturau orduko berriz gure etxeko sukaldian topauko zara fregaua eitten....
Sei hilabete. Ez dia gitxi. Ta asko ere ematen dabe. Baina egon seguru ez dala horrenbeste izango. Egongo dia igual momentuak hamen egotia nahiko duzunak (edo hori espero dot guarri, beste batzuk hamen geratzen garala!un poko de konpasion!) baina holako momentuetarako, hamen, blogian eukikozuz bihar dozuzen kantu eta berba danak, pixkatian bada ere, hamen sentitzeko, eta berriz hor bizi bihozun dana bizitzeko indarrak hartzeko.
Gaupasa bat ere eingou, bihar izanez gero, blog bidez, kronika zoro horretako bat idatziz... Eta bihar ezian, egon seguru nik bihako dotela, asike zure omenez juango dia botako ditxuten astakerixak.

Bueno pitxin, segurutik sei hilabete honetan, arrapauko nozu oin baino asti gehixaokin, romantikatxuau, nostalgikatxuau, mimosatxuau, melosatxuau.... eta orduan....orduan segurutik berba honek biharrian, lau berba politx, bost triste eta sei melankoliko atarako jataz, eta horrek ere merezi dozuzenez, idatziko dizuaz orduan. Baina ataratzen jatazenian, ez lenau.

Bitxartian, hartu kantu hau, eta zuk diozun moduan, musu lizun mordo bat!


Berriz ere, korto bat grabatzen, goizez ordurako esnatzeko, edo nik “hoy no me puedo levantar” kantua kantatzeko... alkartuko gara berriro, nere oihan!!!!
(eh....komo suena eehh.... jantzi kuleruak guarrilla! Ke nos konozemos!!)

Bueno, hau eskuetatik, edo berbetatik juten ari jata, eta txorradak esateko (idazteko), hobe hamentxe lagata.

Patxo haundi haundi haundi bat!!!!!!! En el pezoi!!!!
Atara petxua, jaso burua, astindu illia, y dale, dale, dale bummm dale!!! Como tu ya zabe nena!!!!