Lagun batek idatzi du, hemen...
Desconfía de aquellos que te enseñan lista de nombres, formulas y fechas, y que siempre repiten modelos de cultura que son la triste herencia que aborreces.
NO APRENDAS SÓLO COSAS piensa en ellas y construye a tu antojo situaciones e imágenes que rompan la barrera que aseguran existe entre la realidad y la utopía:
vive un mundo cóncavo y vacío,
juzga cómo sería una selva quemada,
detén el oleaje en las rompientes,
tiñe de rojo el mar,
sigue a unas paralelas hasta que te devuelvan
el punto de partida,
coloca el horizonte en vertical,
haz aullar a un desierto,
familiarizate con la locura.
Después sal a la calle y observa: Es la mejor escuela de tu vida.
J.A. Goytisolo
Eta erantzun diot...
"Familiarízate con la locura" idazten du(zu). Bada, galdetuko nizuke, zer den "locura" hori...ezen gure eguneroko pentsamenduen egitea ez bada.
Zoro deitzen diogu, guk egin nahi duguna, egiten duenari...
zorotzat hartzen dugu, guri egunero, uneoro burutik pasatzen zaizkigun horiek esaten dituena.
Zorokeriatzat daukagu, inork bere baitan sortu duen mundu hori. (ez bada gurea)
"Veronica decide morir" Paulo Coelhoren liburua irakurri berri dut, eta ez nuke isildu nahi, gogoratu gabe, bertan irakurritakoa. Kontatu baitio Zedkak Veronicari, -zoroetxeko jardinean- erresuma batean gertatutakoa. Erresumako pertsona guztiak, droga, pozoi edo dena delako batekin (ez baitut oroitzen zer zen zehazki, baina denek ere eragin berdina izan ohi dute) ezohiko jarrera izaten hasi ziren egun (eguzkitsu eta eder) batean. Erresumako errege eta "bere erregina" baino ez ziren "sano" geratu. Erregek, hasiera batean denak "zoratu" zirela uste izan zuen. -Edonork egingo genukeen moduan- Baina erresumako gainontzekoekin tarte bat igarotzea nahikoa izan zuen, uste izateko, bera zela zoratu zena. (eta berak -eta "bere erreginak"- ere drogatzen bukatu zuten)
Zororik ez baita izango, "normalik" ez dagoen bitartean.
Eta alderantziz, ez da "normalik" izango, zororik ez dagoen bitarten.
Eta bitartean... guk, lastimaz begiratuko diegu, Santa Agedan, pozik, lasai, gustura bizi direnei. Gu, "normalak" garelakoan...
Baina ez gara egongo, pozik, lasai, gustura...
Hasi gaitezen bada, diozu(e)n moduan, "familiarizandonos con la locura"...
Errudun setiaraztea izaten dugu sarri lege, hainbeste eraso zentsugabe eragiten ditugu... Zergatik? Gure benetako izate hori garatzeko gai ez garelako, eta beste hori zoro baina zoriontsu bizi delako badena izaten.
ResponderEliminar"Bizitzak zentzua izan dezan, krimen larri aitorrezinak egin beharko dira"(J.S).Krimena ondo deritzoguna egitean datza, gura dogun hori errealitate billakatzea da. Eta beti esango dut hobe dela egindakoaz damutzea, egin ez duzunaz baino.
Ea ba si nos vamos familiarizando con la locura....zuk alde horretatik arazorik ez duzu arren.
Leopoldo Maria Panero ezagutzen? Tipoa eroa dela diote, eta Arrasateko eroetxean bizi zen (edo agian da). Baina poeta ona da. Hemen adibide bat:
ResponderEliminarEl Circo de Leopoldo Maria Panero
Dos atletas saltan de un lado a otro de mi alma
lanzando gritos y bromeando acerca de la vida:
y no sé sus nombres. Y en mi alma vacía escucho siempre
cómo se balancean los trapecios. Dos
atletas saltan de un lado a otro de mi alma
contentos de que esté tan vacía.
Y oigo
oigo en el espacio sonidos
una y otra vez el chirriar de los trapecios
una y otra vez.
Una mujer sin rostro canta de pie sobre mi alma,
una mujer sin rostro sobre mi alma en el suelo,
mi alma, mi alma: y repito esa palabra
no sé si como un niño llamando a su madre a la luz,
en confusos sonidos y con llantos, o bien simplemente
para hacer ver que no tiene sentido.
Mi alma. Mi alma
es como tierra dura que pisotean sin verla
caballos y carrozas y pies, y seres
que no existen y de cuyos ojos
mana mi sangre hoy, ayer, mañana. Seres
sin cabeza cantarán sobre mi tumba
una canción incomprensible.
Y se repartirán los huesos de mi alma.
Mi alma. Mi
hermano muerto fuma un cigarrillo junto a mí
Webgunea dut: http://galder.net78.net/
loca, loca, loca!
ResponderEliminartu me llamabas loca,
loca! loca! ay loca!
porque pienso a mi manera
si tu no quieres aprender
jamás sabrás lo que es kerer
a una persona como yo....
lerererlelere...
be crazy my friend.
te lo dice una ke está experimentando con ello...
muz
familiarizandonos con la locura... filosofia ikasten badet esango dizut zerdan hori... lagunek ya adbertitxu diate, pixkat geixo zoratuko naizela.
ResponderEliminarP.D. Irakurtzen degu zure bloga e, erantzuna gutxitan ipini arren...
Jakin dot bai, zorokerixen munduan akademiko bihurtzekotan zaudela...
ResponderEliminarZorionekoa zorokeria!!
Lagun haserre maitea,
ResponderEliminarSentimentuak askatzeko unea iritsi dela erabaki dut. Zuk haserre zaudela diostasu, eta nik... milaka sentimentu sentitu ditut. Poza, laguna batek benetako komentario bat egin duelako nire blogean. Interesa, zure komentarioak sortua. Beldurra, erantzun beharraren atzaparrez. Alperkeria, bihar egingo dut. Mina, haserre zeundela jakitean. Beldurra, bloga boikoteatuko didazula jakitean. Beldurra, berriz ere, friki bat bihurtzen ari zarela esaten didazunean. Eta beldurra, zure hankak botaz jantzi eta ostiko bat emango didazula jakitean. Eta azkenik, beldurra berriz ere, nire sentimenduak zure blogean zintzilikatzeko.
Hala ere, hemen naiz, biluzik zure aurrean...
eta espero dut, zure oinak ere biluztuta jarraituko dutela.
Hona hemen, laguna, nire lehen komentarioa. Badakit bigarren bat ere zor dizudala. Eta itxuraz musutruk orain ez dira egiten gauzak, beraz eman behar nizkizun musuak alde batera utziko ditut. Eta hurrengorako hitzak pentsatzen hasiko naiz.
Adeitasunez (eta inolako haserrerik gabe),
Agur bero bat!
Poza, poza sartu zait erraietatik, eta biluzik nago, orain ni ere, zure aurrean...biluzik zure aurrean...
ResponderEliminareta eskerrak eman beharraren gogoak bultzatu nau zuri idaztera...bultzatzen nau, pantailara bultzatzen naute begiek, gustatu zaidalako idatzi duzuna...
beraz, eskerrik asko sentitu bat, eta lasai egon zaitela, botak aparkatuta lagako ditut, logelako orain arteko eskinatxoan, (oraingoz, bigarren komentarioak, askorik tardatzen ez badu bederen...)
Eta musutruk ezer egiten ez bada ere, musuak edozer gauzarengatik (nahi denean, nahi denari, eta nahi delako) ematekoa naizenez...
tori lau musu,(nahi dituzun lekuan) bost laztan (nahi dituzun moduan) eta sei besarkada!(nahi dituzun bezain luze eta goxoak!)
Adeitasunez, (eta haserreak alde batera lagata)
Agur bero(-bero) bi!
Bueno bueno señiora!Zure kanpañi frutuk emoten da e, jaja, ya enaz izengo komentarista bakarra ta ya ezingeu gerri deklarau blogosferan...
ResponderEliminarhiru, bi, bat... al atakeeerrrr!!kafi bakizu nun dauen?
Bueno, bueno, bueno....
ResponderEliminarhamen, gure txokoko fan number one-a zelosa al hao ala???
Hi! ia jasotze jonaten hire berri, modu pertsonalauan eeh.... ze...edo unixan lan-ta-lan habill, edo golperik ez jo, ta gañera ez haiz akordau ere eitten hamenguekin!!!!
putarrrrrkkkk!!!!!!!!
Patxo mordo bat!!!!!
Jasota gelditzen dia zure lau musu, bost laztan eta sei besarkadak. Benetan sentituak izan direnak gainera.
ResponderEliminarZure hankahutsien urratsak jarraituko ditut, ea nik ere zuk sentitutako guztia sentitzeko aukera izaten dudan. Edo gutxienez, zuk sentitu duzulako, nik ere zuk bizitakoa zer den jakinda zerbait sentitzeko aukera dudan.
Agurtzeko ordua aillau da, ta ez dakit musuak, laztanak ala besarkadak eman. Baina bueno, musu, patxo, matxo... potolo bat bidaltzen dot zure musu, sudur gorrira. Inoiz ikusi doten pailazorik ederrena zera ta!
Agur langile!