lo egiteko eskatu zidan gorputzak.
baina nik dantza egin nahi nuen.

Alderantziz izaten da txarra.
(hemen ere, berandu baino lehen, jarriko ditut atzamarrak dantzan)

Batzuetan suak, ez du erretzeko ezer behar

Uste nuen zela... la noche me confunde.
Ez zuen San Juan gauak, Solstizioak, egun-gau dena delako luzeenak... berezitik asko izan niretzat. Baina tradizioak, lehen-lehen-lehengo tradizioak agindu moduan, sua piztu nuen, eta ondoren, busti nintzen errekan.
Horren da erraza batzuetan zurekin elkartzea. Eta besteetan, horren zail suaren gainetik salto egiten...
Eskerrak behintzat, erreka guztiak ez diren sikatu,
eta urtegi honetan, oparo dagoen ura oraindik;
inork, aterik, zabaldu beharrik gabe.

Lurralde okupatuak

Lurralde okupatuak ez daki zer zen lehen;
ezer ba(ote)zen.
Lurralde okupatuak ez dio iraganari zor,
ez dio fideltasunik eskainiko eskuan.
Lurralde okupatuari inork ez dio esan, etorkizuna badela.
Lurralde okupatuari inork ez dio galdetu, okupatua izan nahi ote zuen.

Lurralde okupatu bat naiz; lehen ez
nintzen.
Ez etorri gogorarazi nahian ezer niri, ez
dizu balioko. Ez dut eskurik gordetzen bizkarrean.
Alferrik begiratuko dut leihotik. Ez da deus ikusten.
Ez daukat erantzunik, galderentzat.

Lurralde okupatu bat naiz;
lehen ezer (ez) nintzen.

Hatoz niregana, aspaldiko.
Azken aldian, azkar doa eta denbora, eguna... antsietate arraro batek okupatu dit gorputza,
presarik ezertarako ez eta,
hala
ere jan beharrak ito nau zurekin gaur, berriz.
Bizi beharrak, bizi nau. Hil arte. Gaur.
Zure beharra ere banuen. Beti gertatzen zait berdin. Bapatean, zu.
Orduan, denak balio du. Zurekin soilik, ni.
Masailak bustitzen zaizkit lehenengo,
umel, lodi, gorri. Zurekin, ni.
Ez da hitzik alferrik, inori ezer esan beharrik, gorputz okupaturik antsietateak.
Soilik zurekin, okupaturik, busti;
ezer azaldu beharrik, ulertu; barik.
Garrasi, oihu, edo isilik. Beste
(behin) zurekin. Busti. Izarak batu arte gurera,
almoada izan arte hirugarren besoa.
Aurpegia zait likats. Barrua lasaitzen doa; beste astindualdi bat betor...
behin bustitzen hasita, musuzapiraino.
Ulertu beharrik ez ezer, azaldu, inori; bizi beharrik ez ezer, bizi, inorentzat.
Ez du behar zentzurik gureak. Horregatik zatoz zu. Deitu gabe.
Etorri, busti, eta joan egiten dakizulako; bota gabe.
Gaurkoz nahikoa da eta, plazer bat izan da.
Hemen duzu, masail bat zuri...
azken malkoa izan da hori.

poesia izan zen

Ez dut hitzik irakurri, entzun; paper batean edo batetik. Ez zaitut belauniko somatu nire aurrean, ez zait prestatutako testurik iritsi belarrietara.
Poetak ez du beti, paper baten beharrik.
Poesia, ez da poltsikora sartu daitekeen paperean kabitzen bakarrik.

"puntatxu bakarrik"

Zain nengoen. Zure kilikilien zain nengoen; nondik etorriko, nongo atea joko, noiz.

Une batez beldurtu naiz. Pentsatu dut ez zela nahikoa izan. Ez zenuela belarrira putzada bat, bizkarrean aupada bat behar. Gehiago zela behar zenuena eta nik irribarrez bidali nizula komeni ez zena. 

Baina poztu egin naiz ikusita batera edo bestera... baina asmatu genuela. Berriketaldi goxo batek ematen duena ez da horrenbeste indarra, baina egunen batean berriz ere indarra izango dugunaren ustea lagatzen du gurekin. Eta bitartean, indar gabe ere aurrera egin dezakegunaren sentsazio hipokrita lagatzen digu eta... nor ez da inoiz hipokrita izan? eta nork ez du inoiz hipokrita izan nahi izan? Eta egun batez autoengainuaren besoetan erori baino... salto egin bere besoetara? eta zer, beti perfektuak behar al du gure niak? beti koherente? beti besteei begirako? beti ispilu garden? 

Ez dizut burla bat eskatzen, keinu bat baino maitia. Ez mingain guztia, nahikoa, bada.. puntatxu bakarrik. Baina atera! eta ez ezkutatu malkoa. Eta egin negar, altu, garrasika, busti kamiseta... eta inork galdetzen badizu zergatik diharduzun negarrez, erantzun: ez dakit, eta zer! Zuk beti al dakizu zergatik egiten duzun barre?

Bat-batean hutsune batek
bete dit barrua.
eta betiko zuloa tapatuta, ez da ezer konpontzen.