Lurralde okupatuak

Lurralde okupatuak ez daki zer zen lehen;
ezer ba(ote)zen.
Lurralde okupatuak ez dio iraganari zor,
ez dio fideltasunik eskainiko eskuan.
Lurralde okupatuari inork ez dio esan, etorkizuna badela.
Lurralde okupatuari inork ez dio galdetu, okupatua izan nahi ote zuen.

Lurralde okupatu bat naiz; lehen ez
nintzen.
Ez etorri gogorarazi nahian ezer niri, ez
dizu balioko. Ez dut eskurik gordetzen bizkarrean.
Alferrik begiratuko dut leihotik. Ez da deus ikusten.
Ez daukat erantzunik, galderentzat.

Lurralde okupatu bat naiz;
lehen ezer (ez) nintzen.

Hatoz niregana, aspaldiko.
Azken aldian, azkar doa eta denbora, eguna... antsietate arraro batek okupatu dit gorputza,
presarik ezertarako ez eta,
hala
ere jan beharrak ito nau zurekin gaur, berriz.
Bizi beharrak, bizi nau. Hil arte. Gaur.
Zure beharra ere banuen. Beti gertatzen zait berdin. Bapatean, zu.
Orduan, denak balio du. Zurekin soilik, ni.
Masailak bustitzen zaizkit lehenengo,
umel, lodi, gorri. Zurekin, ni.
Ez da hitzik alferrik, inori ezer esan beharrik, gorputz okupaturik antsietateak.
Soilik zurekin, okupaturik, busti;
ezer azaldu beharrik, ulertu; barik.
Garrasi, oihu, edo isilik. Beste
(behin) zurekin. Busti. Izarak batu arte gurera,
almoada izan arte hirugarren besoa.
Aurpegia zait likats. Barrua lasaitzen doa; beste astindualdi bat betor...
behin bustitzen hasita, musuzapiraino.
Ulertu beharrik ez ezer, azaldu, inori; bizi beharrik ez ezer, bizi, inorentzat.
Ez du behar zentzurik gureak. Horregatik zatoz zu. Deitu gabe.
Etorri, busti, eta joan egiten dakizulako; bota gabe.
Gaurkoz nahikoa da eta, plazer bat izan da.
Hemen duzu, masail bat zuri...
azken malkoa izan da hori.