Graziosoa da. Azterketetan nola transformatzen garen ikustea. Guretzat, da graziosoa. Albokoarentzat paranoia izugarria izan daiteke, beldurtzeko besteko amets gaiztoa... baina ahaztu albokoak. Barregarria izaten jarraitzen du.
Kuriosoa da, ze lehenago ere sarritan aipatu izan dut hemen (eta entzuten diot edonori) normalean egiten ez ditudan gauzak egiten hasten naizela (eta garela). Eta normalean egiten ez ditugun gauza guzti horien artean, garrantzia berezia hartzen du puntu batek: MATERIAL ESCOLAR. Lehen liburu dendara, orain txinora, joaten naiz eta edozer erosten dut. Egun batetik bestera paper artean ordena gustatzen zaion pertsona bilakatzen naiz. Post-it, post-at, post-et eta beste denak erosi ditzaket egun bakar batean. Irten naiteke dendatik kolore fosforito zatar hori daukaten lau rotulagailu desberdinekin, eta beste bost karpeta desberdin, plastiko transparente horiek, eta nola ez, klasifikagailu bat, folioak, (zuriak eta koloretakoak) eta zelo, eta zelo jartzeko katxarrito polit hori, eta grapagailu bat, hartu dudan grapagailurako balio ez duten grapak, eta zulagailua... eta etxera iritsi, eta dena ordenatzen hasten naiz. Eta hasieran ikasteko hartuta neukan denboraren erdia pasatzen dut horretan. Eta gero ohartzen naiz, apunteak falta zaizkidala, edo horrelako edozein tontakeria (txiki... ejem...) eta orduan agobiatzen hasten naiz, ahazten dut material guzti hori, eta bukatzen dut, edozeinen apunteak, betiko arkatzarekin azpimarratzen. Eta hurrengo egunean ere berdina gertatzen zait, eta hurrengoan, eta horrenbeste agobiatzen naiz, inguru guztia nahasten dudala, logelak desastre bat eginda bukatzen duela (eta denbora galtzeko hori ordenatzen hasten ez banaiz behintzat) galdu egiten dut erosi dudan material polit eta kolotsu guztia; eta orduan, besterik gabe, behar ez dudala pentsatzen dut. Hurrengo azterketara arte, noski.
Kuriosoa da, ze lehenago ere sarritan aipatu izan dut hemen (eta entzuten diot edonori) normalean egiten ez ditudan gauzak egiten hasten naizela (eta garela). Eta normalean egiten ez ditugun gauza guzti horien artean, garrantzia berezia hartzen du puntu batek: MATERIAL ESCOLAR. Lehen liburu dendara, orain txinora, joaten naiz eta edozer erosten dut. Egun batetik bestera paper artean ordena gustatzen zaion pertsona bilakatzen naiz. Post-it, post-at, post-et eta beste denak erosi ditzaket egun bakar batean. Irten naiteke dendatik kolore fosforito zatar hori daukaten lau rotulagailu desberdinekin, eta beste bost karpeta desberdin, plastiko transparente horiek, eta nola ez, klasifikagailu bat, folioak, (zuriak eta koloretakoak) eta zelo, eta zelo jartzeko katxarrito polit hori, eta grapagailu bat, hartu dudan grapagailurako balio ez duten grapak, eta zulagailua... eta etxera iritsi, eta dena ordenatzen hasten naiz. Eta hasieran ikasteko hartuta neukan denboraren erdia pasatzen dut horretan. Eta gero ohartzen naiz, apunteak falta zaizkidala, edo horrelako edozein tontakeria (txiki... ejem...) eta orduan agobiatzen hasten naiz, ahazten dut material guzti hori, eta bukatzen dut, edozeinen apunteak, betiko arkatzarekin azpimarratzen. Eta hurrengo egunean ere berdina gertatzen zait, eta hurrengoan, eta horrenbeste agobiatzen naiz, inguru guztia nahasten dudala, logelak desastre bat eginda bukatzen duela (eta denbora galtzeko hori ordenatzen hasten ez banaiz behintzat) galdu egiten dut erosi dudan material polit eta kolotsu guztia; eta orduan, besterik gabe, behar ez dudala pentsatzen dut. Hurrengo azterketara arte, noski.
